Yasmine

De vrouw stond altijd al aan de deur te kloppen, maar ik hield haar iedere keer tegen. Ik leefde juist op een manier die men van mij verwachtte: fabriekswerk, trainen, overal een wedstrijd van maken en niet in de buurt van mijn gevoel komen. Op deze manier probeerde ik mezelf te beschermen in de voetbalwereld, ik was bang dat als ik mezelf zou zijn, ik voor mietje zou worden uitgescholden. Altijd heb ik me vrouw gevoeld van binnen, waar ik tegen bleef vechten, waardoor ik nooit echt gelukkig kon zijn. Ik zag het ‘vrouw zijn’ als een ziekte, het voelde als een tweede persoonlijkheid, waardoor ik er alles aan deed om te genezen. Ergens las ik dat acupunctuur de transgendergevoelens kon oplossen, dus reed ik heen en weer naar Noord-Holland, in de hoop beter te worden. Ik bleef tegen mijn gevoelens vechten, ik zag het leven als een wedstrijd, die ik eigenlijk al verloren had. Eind twintig liet ik haar één keer per week toe, maar dan wel thuis, zonder dat iemand mij zag. Buiten ging ik weer terug naar mijn rol als man.

Rond mijn dertigste had ik mij neergelegd bij het feit dat ik voor altijd ongelukkig zou blijven, het is niet voor iedereen weggelegd, dacht ik. Ik ben van Pieterburen naar Jeruzalem gaan wandelen, een reis waarbij mijn manier van leven duidelijk naar voren kwam. Ook hier maakte ik een wedstrijd van, ik liep 40 tot 60 kilometer per dag in een rap tempo. Het besef dat ik zo stevig door liep kwam pas echt toen ik een vrouw uit Friesland tegen kwam, die een maand eerder vertrokken was dan ik. Genieten van de omgeving zat er voor mij niet in, ik kon wel duizenden kilometers lopen, maar gelukkig werd ik toch nooit, het was voor mij nooit genoeg.
Na de reis, wilde ik er weer vol tegenaan gaan, me in mijn ogen mannelijk gedragen en in een fabriek werken. Het was zwaar werk en binnen twee maanden werd ik zo ziek, dat ik gebroken op bed lag, omdat ik ontzettend pijn had. Het was al jaren bekend voor mij dat ik de ziekte van Crohn had, een chronische darmontsteking. Ik was al twee keer geopereerd en nu moest ik voor de derde keer geopereerd worden. Ik was kapot en kon het vechten niet langer volhouden. Mijn euthanasie aanvraag was een feit, ik kon het niet meer, ik was altijd ziek en nooit gelukkig. Uitbehandeld zijn en op een rustige manier sterven, ik dacht dat dit mijn laatste optie was.
Maar er was nog één iemand die wilde blijven leven en dat was zij. Ik had alles al geprobeerd. Waarom ga ik niet voor datgene wat ik altijd al wilde? Ik had niks meer te verliezen, dacht ik. Het was een keuze om te blijven leven, maar vrouw zijn was geen keuze, zij zat namelijk altijd al in mij. Ik was verwijderd van mezelf, doordat ik volgens de verwachtingen van anderen leefde, deze strijd gaf ik op. Ik meldde mij aan bij het UMCG en begon met het slikken van vrouwelijke hormonen, het voelde goed. Mijn vader heeft mij op een boot gezien tijdens Pride Leeuwarden. Hij moest huilen, omdat hij mij voor het eerst echt gelukkig zag. Ik zag mijn vader voor het eerst huilen van geluk, toen ik voor het eerst in mijn leven straalde. Wanneer ik nu een wandeltocht zou maken, dan zou ik voor 25 kilometer per dag gaan, met een lach op mijn gezicht.
Ik werkte bij Cocktail, een groep voor buitenlandse mensen die vluchten vanuit hun omgeving vanwege hun seksualiteit. Nu kom ik nog één keer per maand bij de meeting en begeleid ik de transgendergroep van COC Friesland. Activiteiten ondernemen, maar ook gesprekken voeren over acceptatie, dit is niet altijd een makkelijk onderwerp namelijk.