Rubunn
Als ik terugdenk aan vroeger, heb ik altijd het gevoel gehad dat er iets niet klopte. Als kind voelde ik mij fijner in jongenskleding en deed ook graag mee met de jongens. Dit moest ik wel stiekem doen, omdat de omgeving waar ik opgroeide in die tijd heel traditioneel was. Ik ben namelijk opgegroeid op een boerderij op het platteland met mijn ouders en vier zussen, een kippenhok is er niks bij. Vroeger hadden we nog een melkwagen op houten wielen. Het motto was: ‘Als het goed is, waarom zou je het dan vervangen?’
Ik ben niet zo’n makkelijke prater. Als ik een relatie krijg, neem ik diegene mee. Dan nemen we een bak koffie en dan zien we het wel. Ik praatte er niet over, maar legde het gewoon op tafel neer, meestal volgde er dan een stilte. Het belangrijkste vind ik om te kunnen zijn wie ik ben, maar ik heb lang geprobeerd mij aan te passen aan wat van mij verwacht werd. Ik kleedde mij bijvoorbeeld vrouwelijk en had in mijn puberteit geregeld verkering met jongens. Echter vond ik de brommers leuker dan de jongen die erop zat.
Daardoor voelde ik mij minder mezelf, met het gevolg dat ik mij steeds meer emotioneel terugtrok en mijn gedrag steeds drukker werd. De frustratie was groot, ik zat met mezelf in de knoop en voelde mij onzeker. In die tijd heb ik van alles ondernomen om te ontdekken wie ik was en wat ik kon. Van kleding ontwerpen tot vloeren in beton gieten.
Hoe meer ik mijn best deed erbij te horen, hoe meer het als een toneelstukje voelde. Uiteindelijk viel alles op zijn plaats en kwam ik erachter dat wat ik altijd al voelde te maken had met mijn geslacht. Ik was geboren in het lichaam van een vrouw, maar voelde me altijd al man. Op tv vertelde iemand over transgender zijn en ik voelde me eindelijk begrepen en niet gek. Na een lange periode van strijd, voelde ik eindelijk verlichting.
Ik had de behoefte iets nieuws op te bouwen voor mezelf. Daarom verhuisde ik en ben ik in transitie gegaan. Niet alleen de operatie is ingrijpend, maar ook de hormonen die ik moest nemen. Dit doet veel met je lijf en met je hoofd. Daarnaast gebeurde er ook veel in mijn sociale omgeving, want niet iedereen begrijpt het. Hier moet ik mee dealen, wat niet altijd makkelijk is.
Graag zou ik willen dat mijn omgeving mij gewoon ziet als Rubunn. Wanneer ik vertel dat ik transgender ben, lijkt het daar alleen nog maar om te draaien, terwijl ik meer ben dan dat.
Ik ben Rubunn, perfect in mijn imperfectie.
Daardoor voelde ik mij minder mezelf, met het gevolg dat ik mij steeds meer emotioneel terugtrok en mijn gedrag steeds drukker werd. De frustratie was groot, ik zat met mezelf in de knoop en voelde mij onzeker. In die tijd heb ik van alles ondernomen om te ontdekken wie ik was en wat ik kon. Van kleding ontwerpen tot vloeren in beton gieten.
Hoe meer ik mijn best deed erbij te horen, hoe meer het als een toneelstukje voelde. Uiteindelijk viel alles op zijn plaats en kwam ik erachter dat wat ik altijd al voelde te maken had met mijn geslacht. Ik was geboren in het lichaam van een vrouw, maar voelde me altijd al man. Op tv vertelde iemand over transgender zijn en ik voelde me eindelijk begrepen en niet gek. Na een lange periode van strijd, voelde ik eindelijk verlichting.
Ik had de behoefte iets nieuws op te bouwen voor mezelf. Daarom verhuisde ik en ben ik in transitie gegaan. Niet alleen de operatie is ingrijpend, maar ook de hormonen die ik moest nemen. Dit doet veel met je lijf en met je hoofd. Daarnaast gebeurde er ook veel in mijn sociale omgeving, want niet iedereen begrijpt het. Hier moet ik mee dealen, wat niet altijd makkelijk is.
Graag zou ik willen dat mijn omgeving mij gewoon ziet als Rubunn. Wanneer ik vertel dat ik transgender ben, lijkt het daar alleen nog maar om te draaien, terwijl ik meer ben dan dat.
Ik ben Rubunn, perfect in mijn imperfectie.