Esther

Al een aantal jaren ben ik gespreksleider bij COC Friesland en geef ik voorlichtingen over de liefde. De chemie en aanvoelen hoe de sfeer in een groep is, vind ik leuk. In mijn schooltijd staken één of twee leerlingen hun hand op bij de vraag: ‘Wie kent er iemand die homo is?’ En dan ging dit meestal om een buurman of ‘die ene man uit het dorp’. Als ik deze vraag nu stel, gaan bijna alle vingers de lucht in. Dit betekent dat meer mensen er openlijk over praten en de toegankelijkheid is verbeterd, met name door het internet.

Toen ik erachter kwam dat ik op vrouwen viel, stond ik met knikkende knieën in de bibliotheek. Bang om bij het boekenrek gezien te worden. Dat is nu niet meer zo, nu kun je geheel anoniem informatie opzoeken.
Vaak wordt homoseksualiteit gerelateerd aan seks, porno of dat het vies is. Blote mannen in leer op een boot in Amsterdam, is soms het beeld. Maar er zit zoveel historie achter: liefde, daar gaat het om. Laten zien dat je er bent, in gekleurde pakken en zo opvallend mogelijk.
‘We zijn er hoor!’
Ook ik heb vroeger een strijd gekend om gezien te worden. Ik ben klein, heb een donkere huidskleur en ben ook nog lesbisch. Een pakket vol diversiteit, behorende tot de minderheid. Zelf zie ik het als een voordeel dat ik meerdere thema’s kan belichten in de voorlichtingen die ik geef. Dan vertel ik trots over mijn eigen ervaringen. Ik wil mensen laten weten dat een coming out niet vanzelf gaat, maar toen ik het eenmaal had verteld, voelde het als een bevrijding. Wanneer je erachter komt dat je lesbisch bent, begint er al een proces en ontstaat er een verhaal. Zodra je het aan anderen vertelt, begint het verhaal bij hen. Dit vond ik lastig, omdat ik er al een tijdje mee rond liep en verder wilde. Dit proces haperde door reacties van onbegrip.
Doordat ik plaatjes ging draaien in een homobar, ontmoette ik mensen met dezelfde gevoelens als ik. Het was ook de plek waar ik voor het eerst met een meisje zoende. Een magisch moment waarbij ik dacht: ‘Hé, dit is veel leuker!’
Tijdens het kerstdiner kon ik het niet langer voor me houden. Het voelde alsof ik mijn gevoelens openlijk moest delen, voordat het nieuwe jaar begon. Na de coming out ben ik gaan leven, terwijl de mensen om mij heen mij kwijtraakten. Ik was bij wijze van spreken al een paar kilometer verderop, terwijl zij net aan de weg begonnen. De weg van acceptatie. Onbegrip en andere nare reacties heb ik mee te maken gehad en ik denk dan maar aan één ding: het gaat toch gewoon om liefde?