Djayden

Het eerste contact met COC Friesland is ontstaan, doordat ik speelde bij de voorstelling ‘De Homonologen’. Dit is een voorstelling met verhalen over seksuele diversiteit.
COC Friesland heeft op een conferentie de Homonologen gezien en toen de handen in elkaar geslagen voor een Friese versie. Omdat deze voorstelling in Amsterdam is begonnen, wilde COC Friesland het stuk toegankelijker maken voor Friesland. ‘Homoseksualiteit is meer iets uit de randstad’ heb ik mensen uit het Noorden namelijk wel eens horen zeggen.

Ik vind theater een hele mooie manier om verhalen te vertellen en het gesprek aan te gaan. Dat er over LHBTI+ gesproken wordt, heb ik vroeger zelf gemist. Op mijn school werd het één keer benoemd, maar dat was het dan ook. Ik ging naar de middelbare school in jongens kleding en werd daarmee gepest. Er werden zelfs weddenschappen gesloten of ik een meisje of jongen was. Hierdoor voelde ik me niet geaccepteerd en ging mij stereotype kleden met meisjeskleding, ondanks dat ik mij daar niet goed bij voelde. Het pesten stopte daardoor enigszins, maar ik raakte mezelf kwijt. Ik liep altijd met anderen mee, dus ik wist niet wie ik zelf was. Op het moment dat ik een HBO opleiding ging volgen en op mezelf ging wonen, kreeg ik ruimte om na te denken wie ik was. Ben ik een jongen of een meisje? En waar val ik op? Toen ik hier eenmaal over begon na te denken, kon ik het niet meer uit mijn hoofd krijgen. Op dat moment heb ik contact gezocht met COC Friesland en was al bekend bij de jongerengroep. Omdat er nog geen transgendergroep was, heb ik deze zelf opgericht. Ik miste deze groep en had nog nooit andere transgenders ontmoet. Voor zover ik wist, was ik de enige en legde daarom mijn transitie vast door middel van Youtube video’s. Open zijn over mijn gevoelens en anderen helpen, voelde krachtig. Ik zie mezelf als man en plak op mijn seksualiteit liever geen label.

Ik ben twee keer uit de kast gekomen, één keer heeft mijn moeder mij meer uit de kast getrokken. Ik vond het heel moeilijk, maar mijn moeder accepteerde het en de rest van de familie ook. De tweede keer ging ik meer nadenken over mijn gender. Toen ik mijn transgendergevoelens deelde, merkte ik dat mensen hier meer moeite mee hadden. Alsnog ben ik blij met mijn omgeving, ik had het veel slechter kunnen treffen. Er zijn namelijk ook mensen die uit huis worden gezet. Mijn familie is wel meegaand daarin en stellen vragen. Toen mijn oma mij al vrij snel kleinzoon noemde, ging er een gevoel van trots door mij heen.