Brenda
Sinds 2011 bezoek ik COC Friesland en al een paar jaar begeleid ik de jongerengroepen.
Ik vind het mooi dat deze er zijn, want toen ik erachter kwam dat ik op vrouwen viel, had ik geen plek om naar toe te gaan. Gelukkig was er net Windows en kon ik via internet contact zoeken met gelijkgestemden. Met hen durfde ik mijn gevoelens te delen en daardoor dacht ik op een gegeven moment: ‘Het is niet gek, het is oké.’
Toen ik vijftien jaar was koos ik iemand uit met wie ik het als eerste wilde delen. Nog steeds zie ik voor me hoe we daar stonden en hoeveel angst er door mijn lichaam ging. ‘Je vindt mij toch niet leuk?’, was de eerste reactie die ik van mijn klasgenoot kreeg. Ze vond het raar en vertelde het direct door aan anderen. Met een verloren gevoel stond ik daar, bang om alles te verliezen. Ik voelde me onbegrepen en dat ik gepest werd kwam er ook nog eens bij. Toch voelde het alsof de eerste horde genomen was en langzaamaan vertelde ik meer mensen over mijn lesbische gevoelens. Inmiddels wisten mijn ouders en vrienden het ook, maar toen ik van de grote stad naar een dorp verhuisde, kreeg ik opnieuw zorgen. Want als ze in de stad al negatief reageerden, hoe zou het in een dorp dan wel niet gaan?
Doodsbenauwd begon ik aan het laatste jaar van de middelbare school en kwam in een klas die al jaren gevormd was. Mijn plan was om het hele jaar mijn mond te houden, mijn best te doen en hopen dat het jaar zo snel mogelijk voorbij zou zijn. Totdat ik in de klas iemand hoorde roepen: “Oeh Kim heeft met Sanne gezoend!’’
Vol verbazing draaide ik me om, hoorde ik dat nou goed? Kim.. Sanne.. twee meisjes? Op deze school kreeg ik vrienden die er niet gek over deden, het voelde als een totaal andere wereld. Er brak een tijd aan waarin ik me geaccepteerd voelde en mij ging ontwikkelen als persoon. Harder geworden van de tijd in de stad, maar tot bloei gekomen in het dorp.
Met een voldaan gevoel kijk ik terug naar alle hordes die ik genomen had. Nu ben ik er trots op en open over mijn gevoelens.